Fotografiereis november 2022, dag 6

Sinds gisteravond hadden we geen water. Dat kan zo maar in dit land. Ook hadden we vanmorgen geen stroom. Wat bij ons in Nederland vanzelfsprekend is is het hier zeker niet. Je wast je soms met een emmer water, of een duik in de rivier of zoals één van mijn cursisten met een literfles water, een stuk zuiniger als de kraan aanzetten en een paar minuten onder de douche gaan staan.
We startten onze dag met een boottocht naar baboonisland, dit is een eiland waar alleen maar chimpansees wonen. Onderweg spot je vaak nijlpaarden alleen denk ik ik dat ze nu nog allemaal sliepen. Het was erg rustig met alle dieren die we zo graag wilden zien. Zo rustig dat we besloten vanmiddag terug te komen voor een herkansing. Na de boottocht zijn we gaan ontbijten. En na het ontbijt zijn we een wandeling door het dorp van maken. Iedereen had wel wat weggeefspullen mee. Dat konden we mooi uitdelen in dit dorp. Je ziet een groot verschil in de manier waarop mensen leven in het binnenland t.o.v. Tanji waar we eerder deze week verbleven. Hoe verder je het binnenland in rijdt hoe meer armoede je ziet, dus hoe beter de mensen onze meegebrachte spullen kunnen gebruiken. Een lieve mama van een vriendin van mij en een vrouw die mij op Facebook volgt hebben poppetjes, mutsjes en diertjes voor mij gebreid en gehaakt welke ik mocht uitdelen. De gezichtjes van de kindjes die zo’n cadeautje kregen zijn priceless! Ik heb nog twee zakken vol met knuffeltjes, deze ga ik volgende week uitdelen bij het consultatiebureau.
Op een plaatselijke school hebben we een rondleiding gehad. Wat een discipline wordt deze kinderen bijgebracht daar zouden onze scholen een voorbeeld aan kunnen nemen. Tijdens onze wandeling kwamen we langs een consultatiebureau wat op dit moment dicht was. Het was alleen vanmorgen overgenomen door een kudde geiten welke van bank naar bank huppelden. Prachtig om te zien! Tijdens het lopen haakten er steeds meer kinderen aan. Op het laatst liepen, dansten en zongen we met een hele optocht aan kinderen, de één keek nog blijer dan de ander.
Na de wandeling reden we weer terug naar Kuntaur, het dorp waar we verblijven. Plots ging de chauffeur in de remmen. Er liep een grote varaan over de weg. Zo mooi! Deze had ik nog nooit gezien hier in Gambia.
Aan het eind van de dag gingen we voor de herkansing naar baboon-island. Dit keer met meer succes. We hebben veel apen gezien en ook de nijlpaarden lieten zich van hun beste kant zien. Eén nijlpaard kwam wel heel dichtbij. Net toen de gids op de boot zijn verhaaltje deed over hoe baboon-island is ontstaan werden we opgeschrikt door hard gesnuif van een nijlpaard op zo’n 3 meter afstand. Helaas had niemand zijn/haar camera klaar. Ook de chimpansees lieten zich in grote getalen zien. Ze hadden net eten gehad waardoor nog vele van hen langs de waterkant aan het genieten waren van hun avondeten. We werden met de boot nog afgezet bij het baobab forest, een bos met immens grote bomen. Maar aangezien het al snel donker werd hebben we niet onze hele wandeling af kunnen maken. We liepen door rijstvelden omringd door veel poeltjes water. Een ideale plek voor nijlpaarden en krokodillen. Daar wilden we niet graag in het pikkedonker doorheen lopen. Voor het eerst in mijn leven heb ik vuurvliegjes gezien. De rijstvelden zaten er vol mee. Wat een prachtig gezicht, het leken wel allemaal kerstlichtjes!
Ik heb heb zoveel foto’s gemaakt met mijn spiegelreflexcamera deze vakantie maar nog geen tijd gehad om deze foto’s uit te zoeken en te bewerken. Ik gebruik nu steeds foto’s van mijn telefoon. De foto’s van mijn camera komen later.
S’avonds werden we uitgenodigd door de mensen van een compound uit het dorp om feest te komen vieren. Er werd een kampvuur gemaakt en iedereen had zijn mooiste kleding aangetrokken. Mies en ik hadden nog een Gambiaanse jurk welke we aantrokken voor deze feestelijke avond. Er werd muziek gemaakt met alles waar je maar muziek mee kon maken, djembe’s, lege jerrycans, potten en pannen. Het maakt niet uit wat ze gebruiken het swingt altijd. Wat een ritme, wat een ervaring!
Tijdens deze muziek lukte het ons niet om stil te staan. Zelfs wij ritmeloze stijve Hollanders deden de voetjes van de vloer en wilden dat we maar een klein beetje de dans-skills bezaten van de Gambianen. Zelfs de kleinste kinderen gaven een showtje met hun elastieken beentjes. Het is een feit, dit moeten aangeboren talenten zijn want de jongste was slecht een paar jaar oud. Moe maar voldaan zijn we aan het eind van de avond naar huis gegaan. Wederom een onvergetelijke ervaring!