Fotografiereis 2023, dag 10
Vandaag gingen we van het binnenland terug naar Tanji (het gebied waar we ons Gambia avontuur vorige week zijn begonnen) Een busrit van zo’n 6 uur, niet zo zeer omdat de afstand lang is, maar omdat je gewoon niet op kan schieten in het Gambiaanse verkeer. (Slechte wegen, dieren op de weg, ongelukken en wegafzettingen). Onderweg zijn we nog gestopt bij de horse and Donkeytrust. Ik heb al eerder over deze organisatie geschreven. Over het goede werk wat ze doen. Over de hoeveelheid dieren die ze opknappen, over hun educatie op scholen, hoe om te gaan met dieren, over alle arme zieltjes die je daar in hokken en stallen vindt, ieder dier met zijn/haar eigen verhaal. Er waren erg veel honden met grote hoofdwonden die niet op tijd behandeld zijn waardoor de maden door de wonden liepen. Dan wordt een wond alleen maar groter, en geneest nooit. De H&DT behandelt deze diertjes net zo lang tot ze weer helemaal genezen zijn. Veel honden hadden dusdanig grote wonden dat ze een oor of oog moesten missen. Ook ezels waren er in grote getalen, allemaal verkeerd voor de kar gespannen, te dicht op de kar waardoor ze wonden op hun benen hadden, of geen schuimrubber tussen de rug en het tuig, waardoor de ruggetjes open lagen. Open ezelbillen omdat de beesten veel te hard worden geslagen met stokken. Sommigen hebben zelfs wonden van manchetten, ik wil niet weten waarom ze dat hebben gedaan. Wonden in monden, omdat de eigenaar het dier bestuurt met een touw in de mond. Gebroken benen door ongelukken op de weg. Open benen, omdat de ezeltjes met een touw aan hun voet worden vast gebonden. Schrijnend, ze zouden veel harder moeten optreden tegen mensen die de dieren daar mishandelen. Er was een Engelse dierenarts in opleiding met een ezel bezig welke door een hond was gebeten in de nek. Een lelijke open wond die alleen maar groter werd door al het ongedierte wat er doorheen liep. Ze zijn bij de H&DT afhankelijk van stagiaires en donaties. Vorig jaar heb ik natuurlijk een enorme hoeveelheid halsters gebracht. Nu heb ik een donatie gedaan. Omdat ik zo veel bewondering heb voor het liefdevolle werk wat zij doen.
Onze volgende stop was bij de kraftmarket (houtsnijwerken). We hadden een half uur om alle shopjes af te gaan en onze inkopen te doen. Het spel van onderhandelen was begonnen. Van de prijs die zij noemen kan je minstens de helft af praten. Gaan ze niet akkoord dan loop je weg en word je vaak terug geroepen. Uiteraard moet je voor jezelf even omrekenen wat ze vragen, dan kom je er achter dat je helemaal niet zoveel betaalt voor een prachtig houtsnijwerk waar zij uren werk aan hebben gehad. Met dat besef is het vaak makkelijker om misschien iets meer te betalen.
Aangekomen bij de lodge van Kairoh Garden hadden we heerlijk nog wat tijd vrij. Ik moest de presentatie nog voorbereiden.
Ook heb ik wat mannenkleding uitgedeeld (welke ik van een vriend van mijn zoon mee kreeg) Hiermee heb ik diverse jongens en mannen intens blij gemaakt.
In de avond heb ik alle gemaakte foto’s
aan de groep laten zien. Zo leuk om per opdracht te zien hoeveel verschillende foto’s de cursisten maken. Ik ben altijd stiekem een beetje trots als ik zie hoeveel ze leren in een week en wat de resultaten zijn. Waar ze op de eerste theorieavond nog af en toe roepen “waar heb je het over” en je overspoeld wordt met vragen
zie je gedurende de week kwartjes vallen en vragen ze steeds minder.
Na de bonte avond (lees laatste avond met zijn allen onder de mangoboom) zijn we naar bed gegaan voor ons laatste nachtje in Gambia.
Ik was al vroeg wakker. Ik had nog wat kleertjes om uit te delen. Met twee cursisten zijn we nog naar een compound gegaan in de buurt. Karen wilde zo graag nog een foto van een baby op haar rug. Dat gingen we regelen. Op het moment dat je een compound op loopt word je al welkom geheten. Als je vervolgens kleding en schoenen uitdeelt worden er stoelen voor je neer gezet. Mocht je de tijd hebben om te gaan zitten is de volgende vraag of je mee eet. Hier in Gambia helpt iedereen elkaar. Alles delen is hun motto. Ondanks dat ze zelf bijna niets hebben willen ze toch hun eten met je delen. Hartverwarmend!
Toen we aangaven een baby te willen dragen werd dan ook meteen een baby en een doek gehaald. Om het plaatje compleet te maken liepen we ook nog met een emmer op ons hoofd. Ik voelde mij even een typisch Gambiaanse vrouw. Totdat ik hoorde dat het tijd was en we terug moesten om ons vliegtuig te halen. Daar verdween mijn “ik ben een typisch Gambiaanse vrouw” gevoel. We gaan weer terug naar een leven waar alles draait om tijd, geld, macht, egoïsme, kapitalisme, haast, afspraken, materialisme, ondankbaarheid, vanzelfsprekendheid en ga zo maar door.
Na onze gebruikelijke groepsfoto en de taxirit naar de luchthaven hield ons avontuur op.
We moeten het nu doen met de herinneringen aan deze onvergetelijke reis.
Related Posts
Fotografiereis 2023, dag 9
Zo! Met dit nachtje slapen in een gewoon bed is mijn batterij weer op 100% opgeladen. Vanmorgen is een deel van de...
Fotografiereis 2023, dag 7 en 8
Wat een nacht! Ik heb (bijna) geen oog dicht gedaan. Het moment van naar bed gaan hebben we zo lang mogelijk...
Fotografiereis 2023, dag 7
Het avontuur in het binnenland is begonnen. Vanmorgen vroeg zijn we op pad gegaan met een grote taxibus. Vorig jaar...