Fotografiereis 2023, dag 7

Het avontuur in het binnenland is begonnen. Vanmorgen vroeg zijn we op pad gegaan met een grote taxibus. Vorig jaar weet ik nog dat we met dezelfde bus een schuifdeur hadden die binnen met een touw vastgemaakt moest worden anders school de deur weer open. Nu heeft de driver er gewoon scharnieren in gedraaid en er een openslaande deur van gemaakt. Waarom niet, het werkt!
Tijdens de rit moest er getankt worden. €1,45 is 100 delasi. Je kan je vast een voorstelling maken hoe snel de meter ging. Je gooit hem zo vol met een paar duizend delasi
Onderweg moet de driver regelmatig op zijn rem omdat er een geit of een koe oversteekt, omdat hij apen ziet of omdat er een vrachtwagen pech heeft of gewoon op zijn kant ligt. Dat duurt even voordat dat is opgeruimd. Een hijskraan is niet één, twee, drie geregeld hier.
Midden in een dorp lag gewoon een dode ezel op de weg. Opruimen doen ze niet, dat doet de natuur.
Aangekomen in het binnenland zijn we eerst gaan lunchen. 6 grote bakken rijst met ui, pompoen, zoete aardappel en kip.
Een smaakvolle typisch Gambiaanse maaltijd. Je hoort dit met je handen te eten, maar wij kregen gelukkig een lepel , dat eet toch een stuk makkelijker. We werden met zijn allen verdeeld over 5 compounds. De bewoners staan hun bedden af aan ons. Zo ontzettend gastvrij, maar voor ons zo ongemakkelijk. Het meisje wat haar bed afstaat aan Karen en mij komt vanavond naast ons op de grond liggen, een dekentje op het beton is haar bed. We voelen ons gewoon schuldig. Haar kleine zusje vindt het zo interessant dat wij er zijn dat ze met haar grote zus naast ons wil slapen.
Achter ons huis lopen drie ezels los. Als ze maar hun mond houden vannacht en niet via onze achterdeur naar binnen lopen.
Twee anderen kregen een kamer met een klein aapje aan een touwtje. Zo zielig. De missie van één van die dames is om vannacht het touwtje door te knippen en het aapje zijn vrijheid terug te geven.
Ook zijn zij de gelukkigen met wat kikkers in hun kamer….
Ik liep ook even mee naar de volgende twee die een kamer kregen. Zij hebben een kamer met veranda en W-zeezicht. Veruit het meest luxe verblijf….
Weer een ander stel heeft een kamer bij de dorpsgek, een dementerende vrouw die helemaal in haar eigen wereld leeft. De logees hadden haar slippers gegeven welke ze vervolgens weg gooide. Ook riep ze dat die blanken nu wel weer weg mochten gaan. Hahaha, geruststellende gedachte als je nog moet slapen….
Na de rondleiding waren we van plan om een wandeling door het dorp te gaan maken. Maar er werd ons gevraagd of we meegingen naar een theater voorstelling.
Voor 50 delasi (€ 0,70) mochten wij naar binnen. Om hun te steunen zijn we er naar toe gegaan. Op het schoolplein werd de voorstelling gegeven. Het was stampensvol met mensen. In een hele grote kring stonden allemaal schooltafels waar drie kinderen achter konden zitten. Er werden 4 rijen van 3 kinderen door het schoolhoofd weggestuurd van hun plaatsen om plaats te maken voor ons. Dat voelde zo niet goed. We hebben heel even de voorstelling gekeken, maar ze spraken alleen Madinka (de taal van hier) dus het was voor ons niet echt te volgen.
Daarna hebben we onze plaatsen terug gegeven aan de bevolking.
Na de wandeling kregen we allemaal te eten bij onze eigen compound. Het meisje van onze compound vroeg of we vis wilden of corned beef. Vis is voor mij geen optie, dus het werd corned beef. Met brood. Al bij de eerste hap proefde ik vis….. Met lange tanden heb ik netjes mee gegeten. (Ik hou niet zo van vis) Gelukkig haalde Karen mijn deel eten uit de bak weg waardoor het leek of ik ook mee at.
Het moment was aangebroken dat we allebei moesten plassen. Hawa (ons meisje) wees ons de weg (door een huis, je moet eerst stenen verwijderen om de deur überhaupt open de krijgen) naar een met golfplaten omheind stukje grond waar alleen kiezelsteenjes lagen. Daar moet je plassen. Er stond een emmer om de boel daarna schoon te spoelen.
De toilet om het andere te doen moeten ze op dit moment nog steeds wijzen. Ik loop gewoon naar buiten en ga in de bosjes zitten.
In de avond hadden we nog een meeting met elkaar. Onder het genot van een kampvuur hebben we liedjes gezongen en gedanst inclusief een mini workshop Afrkaans dansen. Er kwamen steeds meer potten, pannen en emmers tevoorschijn die het geheel steeds ritmischer maakten. Ik hou daar zo van.
Rond 11 uur zijn we naar bed gegaan. Wij liggen op een bed van stro. We hebben ons bescheurd van het lachen toen we bedachten dat kindje Jezus ook zo in zijn kribbetje heeft gelegen. Ik had een verlengsnoer mee genomen om alles goed op te kunnen laten. Stom van mij, verwend nest…. ze hebben hier natuurijk geen stroom. Ook geen bereik of WiFi.
Dit verhaaltje zal ik dan ook morgen pas plaatsen wanneer ik weer bereikbaar ben. Nu ga ik proberen te slapen, de ezels zijn al 3x gaan balken, en net hoorde ik ze langs de deur lopen. We slapen in een “huis” met alleen een paar lage muren, daarboven is alles open. Er komt een luid gesnurk van hiernaast. Eerst dacht ik dat het van het kleine meisje kwam wat in onze kamer ligt, maar dit volume snurken kan onmogelijk uit zo’n klein lijfje komen.
Vanuit mijn kribbeke…. slaap lekker!
Mijn ervaringen van deze nacht wordt mijn volgende verhaal.