Fotografiereis 2023, dag 3

Wat een dag! Ik was al vroeg wakker, nieuwsgierig naar wat zou komen vandaag.
We zouden starten met het consultatiebureau. Een plaats waar alle vrouwen met hun kinderen komen om ze te laten checken en wegen. Ik had heel veel gebreide mutsjes mee gekregen om uit te delen. Daar is het consultatiebureau natuurlijk DE plek voor!
We zouden gebeld worden als de naamceremonie zou beginnen. (Waar ik het gister over had) Dat zou ergens tussen 9.00 en 11.00 uur beginnen. Maar we zitten in Gambia, een land waar niets op tijd gaat. We dachten het te redden om eerst naar het consultatiebureau te gaan. Maar we werden precies gebeld toen we twee mutsjes hadden uitgedeeld.
Een naamceremonie heb ik in de 7 jaar dat ik hier kom nog nooit meegemaakt, dat moest DE culturele belevenis zijn hier in Gambia. Deze stond bovenaan mijn verlanglijstje.
Als een baby geboren wordt in dit land dan krijgt hij/zij pas na een week een naam. (De overlevingskansen zijn dan een stuk groter dan in de eerste week). De moeder en de baby moeten dan binnen blijven. Na een week is de naamceremonie.
Wij mochten het babietje al even binnen bewonderen, een prachtig ieniemienie chocoladebabietje met een prachtige bos met zwarte krulletjes. Hierna mocht de baby voor het eerst naar buiten. Daar werd het haar afgeschoren en ook de wenkbrauwen. Een aantal vrouwen gingen zingen met zo’n krakende alle valse noten versterkende microfoon, ondertussen vulde de vloer zich met de mooie zwarte krulletjes. Het is een gewoonte dat tijdens dit ritueel één of twee geiten worden geslacht. We zagen die arme stakkers al vastgebonden aan een boom staan. Aangezien wij voor het hele ritueel gingen hebben we (met geknepen ogen) toegekeken hoe de geitjes hun laatste adem bliezen. Daarna wordt de geit opgehangen aan een boom en geheel ontleed, ze gebruiken alle stukken van de geit om op te eten (of in de soep te doen)
Op de compound waar de ceremonie plaats vond was een mannen en en vrouwen deel. De vrouwen waren aan het koken en zorgden voor de kinderen. We hadden onze tas met mutsjes nog, dus dit was de ideale plek om ze uit te delen. Alle kleine kinderen hadden een mutsje gekregen. Zo leuk dat de hele compound gevuld was met al die vrolijk gekleurde mutsjes.
Bij een naamceremonie bedenkt de vader een naam voor de baby en fluistert deze in het oor van de imam (een heilige spirituele leider binnen de islam) Deze imam gaat bidden voor de baby. Na dit gebed komen ze langs om geld op te halen. Allemaal bedoelt voor de baby en de ouders. Het is de bedoeling dat je een bedrag vanuit je hart geeft. De jongen die ons uitnodigde gaf aan dat er meestal zo’n 50 cent werd gegeven. Hahaha, wij dachten in hele andere bedragen. Uiteindelijk hebben wij allemaal 100 delasi gegeven (€ 1,45 voor 100 delasi x 5 personen = € 7,25 in totaal)
Het naamceremoniefeest gaat de hele dag door (tot diep in de nacht) uiteraard met heel veel muziek en eten (geitjes)
Na deze indrukwekkende ceremonie zijn we nog even terug gegaan naar het consultatiebureau om onze laatste mutsjes uit te delen.
Eind van de middag kwam mijn eerste cursist aan (vanuit België). Met Ensa ben ik haar gaan halen. Onderweg viel het mij op dat er zoveel checkpoint waren. Iedere keer weer moet je stoppen en een praatje aangaan. De checkpoints zijn er om te controleren of er geen drugs binnen komen. Ensa vertelde dat de checkpoints er in het weekend meestal niet zijn en dat iedereen die drugs het land in wil smokkelen dit weet en er dankbaar gebruik van maakt. Wat een regels!
We werden ingehaald door een motor met twee mensen zonder helm. Ik vroeg of er geen helmplicht was. Hij zei van wel, alleen kan je de politie omkopen. Dus als je genoeg geld hebt kom je overal mee weg.
Bij de luchthaven had ik een bordje “travel2learn” en Ensa had zijn travel2learn shirt aan. Als echte reisleiders hebben we haar onthaalt. Zo leuk om het enthousiasme te zien van haar. Nog geheel onwetend, maar helemaal klaar voor een prachtig avontuur.
Zo lekker naar bed, hoop niet dat de malaria mij laat dromen over in de boom hangende geiten….